KTO Rosomak

KTO Rosomak (Kołowy Transporter Opancerzony Rosomak) – produkowany w Polsce na licencji transporter opancerzony konstrukcji fińskiej. Znajduje się obecnie na uzbrojeniu Sił Zbrojnych RP w wersji oznaczonej przez producenta jako AMV XC-360P.KTO Rosomak zbudowany jest w układzie 8×8 (z napędem na wszystkie koła). Bojowy Rosomak-1 może przewozić 11 osób (kierowca, dowódca, działonowy i 8 (6 w wersji afgańskiej)żołnierzy desantu).

Na przełomie 2005 r. dokonywano stopniowej (chociaż nie całkowitej) polonizacji produkcji Rosomaków. 14 grudnia 2005 r. zaprezentowano pierwszy egzemplarz wyprodukowany w Polsce. Moduły podwozia (ramy z układem przeniesienia napędu) początkowo produkowane były w Finlandii, od połowy 2007 r. w spółce Komas Sp. z o.o. w Janowie Lubelskim (należącej do fińskiej Komas Oy).

W porównaniu z BTR-60 transporter jest wyższy o ponad 30 cm, a więc jest większym celem dla wroga. Mimo to z racji wykorzystania w konfliktach asymetrycznych, gdzie strona wykorzystująca ma przewagę w opancerzeniu, broni, artylerii i lotnictwie (np. inwazja Afganistanu w XXI wieku) większość strat zanotowano od fugasów oraz sabotażu, m.in. elektroniki.

BMP-1

BMP-1 (w Polsce oznaczony BWP-1) – radziecki bojowy wóz piechoty. Wprowadzony do uzbrojenia w 1966 roku.

Był nowatorską konstrukcją i uważany jest za pierwszy skonstruowany od podstaw i produkowany seryjnie bojowy wóz piechoty na świecie.BMP-1 jest bojowym wozem piechoty przeznaczonym do współdziałania z czołgami. Stanowi wyposażenie oddziałów piechoty zmechanizowanej. Jest zdolny do przewożenia piechoty, zapewniając jej zabezpieczenie przed pociskami broni ręcznej oraz wsparcie ogniowe, gdy przystępuje ona do działania poza pojazdem.

Załogę BMP-1 tworzą: dowódca, działonowy-operator, kierowca i ośmiu żołnierzy desantu. Kierowca i dowódca zajmują miejsce w przedziale kierowania (jeden za drugim), działonowy w wieży (przedział bojowy) znajdującej się w centralnej części wozu, żołnierze desantu w przeznaczonych dla nich dwóch przedziałach umieszczonych w tylnej części pojazdu. W przedniej części kadłuba znajduje się przedział napędowy z silnikiem.

Leopard 2

Leopard 2 − niemiecki czołg podstawowy, opracowany w latach 70. XX wieku i wprowadzony do służby w roku 1979, następca czołgu Leopard 1. Jego różne wersje służą w armii niemieckiej oraz 15 innych krajach. Pierwszy czołg III generacji.

Wersje rozwojowe czołgu można podzielić na dwie grupy: wersje do A4 z pionowym opancerzeniem wieży oraz A5 i nowsze, z silnie nachylonym opancerzeniem wieży.

Uzbrojenie stanowi gładkolufowa armata 120 mm Rh-M-120 o lufie długości 46,7 kalibra (wersje A1-A5) lub 55 kalibrów (wersje późniejsze) oraz dwa karabiny maszynowe MG3.

Leopard 2A6 charakteryzuje się przede wszystkim armatą z dłuższą lufą L/55 120 mm. Z myślą o tej armacie opracowano nowy pocisk podkalibrowy z rdzeniem wolframowym DM53 (LKE II) o masie 8,35 kg, prędkości początkowej 1750 m/s i przebijalności pancerza o grubości 810 mm z odległości 2000 metrów. Pociski te mogą być także wystrzeliwane z armat L44 o krótszej lufie, jednak wtedy ich wartość bojowa jest niższa (m.in. prędkość początkowa 1670 m/s). Czołg Leopard 2A6 otrzymał także nowy silnik pomocniczy, nową osłonę przeciwminową dna kadłuba oraz układ klimatyzacji przedziału załogowego. Masa bojowa czołgu wynosi 62 tony. Pierwszy z łącznie planowanych 225 czołgów tej wersji powstał w marcu 2010 roku. Wszystkie czołgi, jakie powstaną, będą wynikiem przebudowy wozów wersji A5.

Zespół napędowy czołgu jest wykonany w technologii power-pack, a przemyślana konstrukcja pozwala na wymianę zespołu (silnik, skrzynia biegów z mechanizmami skrętu i osprzętem) w ciągu 30 minut przez 4 ludzi.

Grom (przeciwlotniczy zestaw rakietowy)

Przeciwlotniczy zestaw rakietowy GROM – przenośny przeciwlotniczy zestaw rakietowy produkcji polskiej przeznaczony do zwalczania nisko lecących statków powietrznych,samolotów i śmigłowców. W 1995 roku został przyjęty na stan uzbrojenia Sił Zbrojnych RP.

Budowa

zestaw składa się z jednostopniowego pocisku rakietowego w jednorazowej wyrzutni rurowej, mechanizmu startowego oraz naziemnego bloku zasilania. Pocisk rakietowy napędzany jest silnikiem na stały materiał pędny i wyposażony jest w układ samonaprowadzania na podczerwień. Fotodetektor wchodzący w skład układu śledzenia celu chłodzony jest ciekłym azotem. Zastosowane w układzie optycznym filtry pozwalają na wydzielanie właściwego celu z zakłóceń naturalnych i generowanych sztucznie.

Zestaw Grom może być dokompletowany urządzeniem rozpoznawczym "swój-obcy" typu IKZ-02 produkcji Radwaru, a operator może korzystać – poprzez terminal komputerowy i indywidualnie środki łączności – z danych o sytuacji powietrznej, uzyskanych za pośrednictwem systemu automatyzacji dowodzenia pododdziałów przeciwlotniczych REGA. Działanie w każdych warunkach atmosferycznych oraz w nocy możliwe jest po założeniu celownika termowizyjnego.

60 mm moździerz LM-60D

LM-60D – polski moździerz zaprojektowany pod koniec lat 90. XX wieku w Ośrodku Badawczo Rozwojowym Sprzętu Mechanicznego w Tarnowie w zespole kierowanym przez dr. inż.Tadeusza Świętka.

Konstrukcja

Moździerz przeznaczony jest do wsparcia pododdziałów piechoty, jednostek aeromobilnych, kawalerii powietrznej, piechoty zmechanizowanej i piechoty górskiej, niszczenia siły żywejoraz środków ogniowych przeciwnika. Ogień można prowadzić zarówno w terenie otwartym, jak również i zurbanizowanym. LM-60D ładowany jest odprzodowo, ręcznie. Moździerz posiada gładkościenną lufę z zamkiem ze stałą iglicą (masa lufy z zamkiem 6 kg). Lufa przymocowana jest do płyty oporowej (o masie 4,2 kg) za pomocą zawiasu kulkowego, lufa podparta jest dwójnogiem (o masie 7,2 kg) z mechanizmem podniesienia i celownikiem optycznym MPM-44 o masie 0,82 kg. LM-60D obsługiwany jest przez trzech żołnierzy.

Mina TM-62M

TM-62M – sowiecka mina przeciwpancerna, udoskonalona wersja miny TM-57. Znajduje się w uzbrojeniu Wojska Polskiego i była w Polsce produkowana na licencji.

TM-62M ma korpus tłoczony z blachy stalowej zawierający 7,0 kg trotylu lub mieszanki MS. W centralnej części miny znajduje się zapalnik naciskowy MWCz-62 (w Polsce stosowany jest także zapalnik magnetyczno-naciskowy ZMN).

Miny TM-62M mogą być ustawiane ręcznie, z pochylni minerskich lub przy pomocy ustawiaczy min PMR-3, GMZ-3 lub SUM-Kalina.

Granatnik AT-4

AT-4 – szwedzki granatnik przeciwpancerny skonstruowany i produkowany w zakładach Förenade fabriksverken (FFV) (obecnie część koncernu Saab Bofors Dynamics).

Na początku lat 80. w Szwecji rozpoczęto prace nad nowym jednorazowym granatnikiem, następcą Pskott m/68. W połowie lat 80. gotowa była seria prototypowa granatników oznaczonych jako AT-4. Wśród potencjalnych nabywców znalazły się także Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych, które po anulowaniu programu granatnika Viper rozpoczęły poszukiwania następcy przestarzałego granatnika M72 LAW poza granicami USA. Poszukiwania zakończyły się testami, podczas których AT-4 konkurował z niemieckim granatnikiem Armbrust. Po testach dowództwo amerykańskich postanowiło przyjąć do uzbrojenia AT-4 pod oznaczeniem M136 AT-4. Przed rozpoczęciem zakupów seryjnych granatników zażądano jednak wprowadzania zmian. Zmodyfikowany, wyposażony w nowe przyrządy celownicze AT-4 został przyjęty do uzbrojenia amerykańskich sił zbrojnych pod oznaczeniem M136 AT-4. Zmodyfikowana wersja została także przyjęta do uzbrojenia armii szwedzkiej pod oznaczeniem Pansarskott m/86 (Pskott m/86). W następnych latach AT-4 trafił do uzbrojenia kilkunastu armii świata. Niewielką liczbą tych granatników otrzymaną w ramach amerykańskiego programu FMS dysponuje także Wojsko Polskie(polska desygnata – ręczny granatnik przeciwpancerny AT-4).

Dane taktyczno-techniczne:

• Kaliber: 84 mm
• Masa: 6,7 kg
• Masa pocisku: 1,8 kg
• Długość: 1020 mm
• Prędkość początkowa pocisku: 290 m/s
• Donośność: 300 m
• Przebijalność: 400 mm